۵- اصول مرکز
گزارههای مندرج در این بخش، اصول یا همان بایدها و نبایدهای اساسی است که لازم است تمام اجزاء و مؤلفههای مرکز هماهنگ با آنها بوده و همگان ملتزم و پایبند به آنها باشند.
- نگاه توحیدی در هر امر تربیتی (هدفگذاری، طرح و برنامه و فعالیت) و تلاش برای استقرار شعار:
(نه من، نه تو، فقط او)
- نقش الگوئی روایت:
( مَن نَصَبَ نَفسَهُ للنّاسِ إماما فلیَبدأ بتَعلیمِ نَفسِهِ قَبلَ تَعلیمِ غَیرِهِ ، و لیَکُن تأدیبُهُ بسِیرَتِهِ قَبلَ تأدیبِهِ بلِسانِهِ ، و مُعَلِّمُ نَفسِهِ و مُؤدِّبُها أحَقُّ بالإجلالِ من مُعَلِّمِ النّاسِ و مُؤدِّبِهِم)، (هر که خود را در مقام پیشوایى مردم قرار دهد باید پیش از تعلیم دیگران، به تعلیم خود بپردازد و پیش از آنکه به زبانش تربیت کند، با رفتار خود تربیت نماید و کسى که آموزگار و مربّى خود باشد بیشتر سزاوار بزرگداشت است تا آن که آموزگار و مربى دیگران است.)
- نقش الگویی بیت:
(روح پدرم شاد که میگفت به استاد فرزمند مرا هیچ میاموز بجز عشق) در امر تربیت و تعلیم متربیان.
- تلاش برای برخورداری از مبادی و سرچشمهی رفتارهای انسان در مسیر تربیت در برابربهرهمندی از عوارض رفتارها.
- تأکید بر نقش معلم(مربی) به عنوان مؤثرترین عنصر در تحقق مأموریت پرورش انسان کارآمد تا با استقلال نسبی برگرفته از تصمیم آگاهانه و آزادانه در دائره مداری فعالیتها و میدان واقعی کار وظیفهی خود را در هر لحظه به درستی تشخیص دهد.
- تأکید بر این باور که مربیِ حقیقی انسانها، خداست و او تمام مؤلفههای هدایت را در وجود انسان به ودیعه گذاشته است و مربی تنها نقش (زمینه ساز، هدایت کنندهی استعدادهای متنوع فطری و پاسخگویی به نیازها، علائق و رغبت متربیان) دارد.
- حفظ کرامت نفس، تأمین امنیت روانی و ایجاد فضای صمیمی، پرامید با نشاط بین متربی و مربی.
- تفکر، استنباط و نتیجه گیری ( عقل ورزی ) و رد رویکرد انبوه سازی مفاهیم در ذهن متربی.
- استفاده از بیان غیرمستقیم در آموزش مفاهیم دینی و اخلاقی.
- مرتبط کردن آموزش با زندگی روزمره.
- تقدم مصالح تربیتی بر منافع اقتصادی.
- توجه متعادل و متوازن به عرصههای هفتگانهی علم از نگاه مرکز.
- توجه به تفاوتهای فردی و تنوع علایق و استعدادهای متربیان و توجه به تواناییها و محدودیتهای رشد متربیان.
- توجه به نگاه زیبایی شناختی در تمام فعالیتهای مرکز.
- توجه به میراث ادبیات فارسی در جهت انتقال ارزشهای اصیل اخلاقی.
- توجه به میراث ارزشمند فرهنگ و تمدن اسلامی و ایرانی و تقویت روحیهی حماسی ملی در راستای ایجاد هویت مشترک اسلامی و ایرانی.
- توجه به اصالت مصونیت بر محدودیت و نیز توجه به تقدم رفع بر دفع رذائل.
- حرکت از اجبار برنامهای به انتخاب فردی.
- حرکت از نتیجه گرائی به تکلیف مداری.
- در گفتارِ متربی، اصل بر صِحت کلام اوست.(اصل برائت).
